ساخت قوس اساساً به گوه بستگی دارد. اگر مجموعه‌ای از بلوک‌های گوه‌شکل - یعنی بلوک‌هایی که در آن‌ها لبه بالایی عریض‌تر از لبه پایین‌تر است - به شکلی که در شکل نشان داده شده است، از پهلو به پهلو تنظیم شوند، نتیجه یک قوس است. به این بلوک ها voussoirs می گویند. هر voussoir باید دقیقاً برش داده شود تا محکم به سطح بلوک های همسایه فشار داده و بارها را به طور یکنواخت هدایت کند. ووسویر مرکزی را سنگ کلید می نامند.

نقطه ای که قوس از تکیه گاه های عمودی خود بلند می شود به عنوان فنر یا خط فنر شناخته می شود. در طول ساخت یک طاق، طاق ها نیاز به پشتیبانی از پایین دارند تا زمانی که سنگ کلید در جای خود قرار گیرد. این تکیه گاه معمولاً به شکل مرکز چوبی موقتی است. منحنی در یک قوس ممکن است نیم دایره، قطعه قطعه (شامل کمتر از یک دوم دایره) یا نوک تیز (دو قوس متقاطع یک دایره) باشد. منحنی های غیر دایره ای نیز می توانند با موفقیت استفاده شوند.

در بنایی، طاق ها مزایای زیادی نسبت به تیرهای افقی یا لنگه دارند. آنها می توانند دهانه های بسیار وسیع تری را بپوشانند زیرا می توانند از بلوک های کوچک آجر یا سنگی که به راحتی حمل می شوند ساخته شوند، برخلاف یک لنگه سنگی عظیم و یکپارچه. یک قوس همچنین می تواند بار بسیار بیشتری را نسبت به یک تیر افقی تحمل کند. این ظرفیت حمل از این واقعیت ناشی می شود که فشار رو به پایین روی یک قوس باعث می شود که به جای جدا شدن از هم، طاق ها را به هم متصل کند. این تنش ها همچنین تمایل دارند که بلوک ها را به صورت شعاعی به سمت بیرون فشرده کنند.

بارها این نیروهای بیرونی را به سمت پایین منحرف می کنند تا نیرویی مورب به نام رانش اعمال کنند که در صورت عدم استحکام مناسب باعث فروپاشی قوس می شود. از این رو، تکیه‌گاه‌های عمودی یا پایه‌هایی که طاق بر روی آن‌ها قرار می‌گیرد باید به اندازه‌ای عظیم باشد که نیروی رانش را محکم کرده و آن را به پایه هدایت کند (مانند طاق‌های پیروزی رومی). با این حال، قوس ها ممکن است روی تکیه گاه های سبک قرار گیرند، اما زمانی که پشت سر هم اتفاق می افتند، زیرا رانش یک قوس با رانش همسایه های خود مقابله می کند و تا زمانی که قوس های دو انتهای ردیف مستحکم باشند، سیستم پایدار می ماند. این سیستم در سازه هایی مانند پل های سنگی قوسی و قنات های روم باستان استفاده می شود.